Bizim Bebeklerimiz

Dünyada 1-7 Ağustos, Türkiye’de 1-7 Ekim tarihleri “Emzirme Haftası”. Tüm annelerinki kutlu ve bol sütlü olsun. Tüm dünyada ilk defa Unicef ve WHO (Dünya Sağlık Örgütü) tarafından başlatılmıştır emzirme haftası. Amacı emzirmeyi arttırmak ve yaygınlaştırmak. 1990’larda Türkiye’de emzirme oranı %30 iken şu anda ne yazık ki sadece %40’larda.

Hızlı yaşam, değişen algılar bebek algımızı da dönüştürmüş olsa gerek. Her şeyi yüksek hızda yapıp bitirmeye çabalıyoruz. Günler çok hızlı geçiyor artık. Vaktimiz yok… Bebeklerimizi hızlı beslememiz gerek. Onu dakikalarca emzirecek zamanımız yok. Bebeklerimiz çabuk büyüsün, çok kilo alsın istiyoruz. Onun daha yavaş ve normal kiloda büyümesine sabrımız yok. Hemen yürüsün, hemen konuşsun bebeklerimiz… Hemen doysun, tıka basa doysun… Aslında biz bebeklerimizi bizim gibi büyütmüyoruz artık, biz bebeklerimizi başka ülkelerdeki anneler gibi büyütüyoruz.

Bizim artık pedagoglarımız da yok. Çünkü 1982 yılında 2547 sayılı kanunun yürürlüğe girmesiyle YÖK’e bağlı üniversitelerden pedagoji bölümleri kaldırıldı. Peki bize bebeğimizin gelişiminden kim bahsedecek şimdi? Çocuk hastalıkları doktorları mı? Onların alanları çok ama çok farklı…

Geçen gün bir yazı okudum. Bebeklerimizi nasıl uyutmamız gerektiğini anlatıyordu, “arzu söndürme tekniği” ile… Zaten bildiğim bir konuydu fakat okumaya devam ettim belki bilmediğim bir şey vardır diye. Biz o tekniğe kısaca “anne sevgisinden mahrum bırakma ve ağlatma tekniği” diyoruz. Bu teknik bebeğe kendi kendine uyumayı öğretiyor. Ya da mecbur bırakıyor. Kısaca özetlemem gerekirse, bebeğinizi yatağına koyuyorsunuz ve yanında bekliyorsunuz. İlk önce 15 dakika ağlıyor sonra kucağınıza alıyorsunuz. Sonra tekrar koyup 20 dakika ağlamasına izin veriyorsunuz ve 20 dakika sonra kucağa alıyorsunuz sonra da 25 dakika… İkinci gün bu süreleri beşer dakika arttırarak devam ediyorsunuz. Şaka gibi… Buna arzu söndürme tekniği diyorlar. Hangi arzuyu? Bebeğin anneye duyduğu arzu ve ihtiyacı… Bebek ağlıyor çünkü anneye ihtiyacı var, onun sıcak kollarına, göğsüne, sevgisine… Ama anne “ben buradayım ama kendi başının çaresine bakmalısın” diyor. Çok Amerikanvari değil mi? Halbuki çocukların öz güvenlerinin temelinde anneye duyulan güven yatıyor. Peki bu teknikler nereden geliyor?

Elbette bizim kültürümüzün ürünü değil bunlar. Modern (!) batının çözümleri. Ne var ki bu çözümler sadece annenin işine yarıyor. Anne için üretilmiş gibiler… Kendi kendine uykuya dalan bir bebeği hangi anne istemez. Ama hangi anne bebeğinin sevgi ihtiyacını bilerek dakikalarca karşılamaz ve ağlamasına göz yumar? Bebekler bebektir, bebek gibi uyumaları gerekir. Bebekler sizin onu neden kucağınıza almadığınızı, sarıp sarmalamadığınızı anlamazlar. Terkedilmişlik duygusu yaşamaya başlarlar. Bırakın da bebeklerin sevgi ve anne arzuları giderilsin anneleri tarafından. Anne şefkatini almış sağlıklı insanlar olsunlar.

Emzirme haftası da, bebeklerine yabancılaşan kültürlerin bu yabancılaşmayı en aza indirme çabalarından biri. Bebeğini doğurduktan sonra bebeğiyle evinde yalnız kalan annelerin sıkıntısı… Neyse ki bizim hala, ninelerimiz, anneannelerimiz, babaannelerimiz, harika komşularımız var… “Kızım soğan ye süt indirir!” sözünü pek duymayabilir Batılı anne. Ya da “Aman üzülme sütün kesilir” telkinlerini… Biz hala bebeklerimize yabancılaşmadık. İlk bebeğimizde bile sanki üçüncüymüş gibi tecrübeli hissederiz çoğu zaman onlar sayesinde. Bebeğini emzirebilmek için çırpınan annelerimiz, annenin sütü olsun diye yemek taşıyan komşularımız var bizim. Bunları kaybetmeyelim…

Bizi takip etmek isterseniz eğer; FaceBook sayfamızda ve Instagram sayfamızda sizleri bekliyor olacağız.

Emzirme haftamız kutlu olsun sevgili anneler… Bol sütler… Aylin Toklutepe